Wie zijn wij?

 Liana

Ik ben 57 jaar en van oorsprong ziekenverzorgster, helaas moest ik na 10 jaar stoppen met dit mooie beroep. Ik kreeg te veel last van de gevolgen van mijn scoliose. Dit is een zijwaartse verkromming van de wervelkolom, waaraan ik in 1980 ben geopereerd. Vrijwel mijn gehele wervelkolom is vastgezet, met bot uit mijn heup en met 1 staaf langs mijn wervelkolom met 2 zijstaafjes. In 1989 kreeg ik veel last van mijn stang, die bovenaan ook erg uitstak en het is verwijderd. Eigenlijk begon de ellende toen pas goed. Ik kreeg heel veel pijn, zenuwpijn in vooral mijn rechterbeen. Nadat ik gestopt was met ziekenverzorging ben ik de opleiding voor medische secretaresse gaan volgen. Mijn beroepsleven nam een hele andere wending en uiteindelijk ben ik in 2004 bij gemeente Lisse terechtgekomen op de afdeling P&O. In 2017 zijn gemeente Lisse, Hillegom en Teylingen samen gaan werken en werden HLT-samen. Ik werk nu, parttime, in gemeente Hillegom ook bij P&O. In 1982 ben ik zelfstandig gaan wonen, eerst intern bij het verpleeghuis waar ik werkte en daarna in een appartement in Noordwijkerhout. Ongeveer 10 jaar geleden ben ik weer bij mijn ouders gaan wonen, Ik redde het lichamelijk niet meer alleen en ik wilde bij de honden zijn, zij woonden altijd bij mijn ouders. Na het nestje van Darcy hebben we June gehouden, zij was mijn hondje en ik wilde graag jachttraining met haar volgen. Eigenlijk zou June bij mij gaan wonen, maar in de praktijk bleek dat niet haalbaar. Helaas bleek ik begin 2016 goed ziek te zijn en heb ongemerkt veel bloed verloren en had hele zware bloedarmoede, heel veel onderzoeken volgden. Jammer, want ik wilde al mijn aandacht geven aan onze jongste aanwinst Blaine. Ik viel enorm af, kon slecht eten verdragen en had weinig energie. Ik bleek de ziekte van Crohn te hebben, een auto immuun ziekte die niet over gaat, maar wel rustige periodes en oplevingen kent. Nu moet ik voortdurend zoeken naar een balans tussen werk, honden uit laten en trainen en dat is lastig. Ik moet keuzes maken, daarom doe ik o.a. geen veldwerk meer en ga niet meer mee jagen. Nu woon ik met mijn moeder en de honden samen. 

Wils

Mijn vader, hij is 83 jaar geworden. Hij was vrachtwagen chauffeur en toen hij 57 jaar was ging hij met de VUT, dit heette vroeger zo en kon toen nog. In 1986 kregen we Dayan en hij ging regelmatig mee met de vrachtwagen, dat vond hij geweldig. Die twee waren stapel op elkaar en het zaadje voor de Weimaraner koorts werd gepland. Wils ging op jachttraining met Dayan bij de KNJV-afdeling Zuid Holland. Dat was wat, een Weimaraner was nog een zeldzaamheid in die tijd. De Retriever mensen vonden het maar niets. Toen we Jeska kregen was pa met de VUT en had hij alle tijd voor Jeska en via haar kwamen we in aanraking met een aantal Weimaraner mensen waar we nu nog contact mee hebben. Zij trainden een lange tijd samen, eerst met Jeska en later ook met Darcy. Pa heeft met Jeska en Darcy aan veel wedstrijden meegedaan in binnen- en buitenland. Hij heeft mooie resultaten behaald met de VJP en HZP in Duitsland en met de Anlagen Prüffung, Feld- und Wasserprüffung en VGP in Oostenrijk. Ook haalde hij mooie resultaten met het veldwerk. Toen ik met June ging trainen vond hij dat moeilijk, erg moeilijk. Ook kon hij niet mee naar proeven, want June ging altijd eerst mijn vader opzoeken en kwam daarna pas de eend bij mij brengen. Dat werkte niet en voortaan ging ik alleen op pad. Pa had een meer natuurlijke overwicht, terwijl ik er hard voor moet werken. Pa liet de honden altijd 's morgens uit met de fiets. Een klein stukje aan de fiets door het dorp en dan los in de Bavo en zo door naar de duinen of de Sancta. De honden waren zijn alles, net als bij mij, dit was onze gezamenlijke passie. Hij was het gelukkigst als hij met de fiets en de honden op stap was. De laatste paar jaar ging hij wat achteruit, het lopen en fietsen ging ook moeilijker. Toch heeft hij het lang volgehouden, maar halverwege 2016 ging het echt niet meer. Hij viel heel veel tijdens het lopen en met de fiets, autorijden ging ook niet meer. Totdat het in maart 2017 echt mis ging, hij viel weer met de fiets en brak zijn heup, het engeltje op zijn schouder had hem verlaten. Hij brak zijn heup en werd geopereerd. Na de operatie kwam hij in een delier terecht en na onderzoek kreeg hij de diagnose dementie en kon hij niet meer naar huis. Eerst kreeg hij revalidatie in Warmond, daarna opname in Sassenheim en toen er plek was werd hij opgenomen op de gesloten afdeling van Munnekeweij in Noordwijkerhout. Voor mijn moeder wel zo prettig, zij bezocht hem elke dag. Pa stierf 10 augustus 2019.

Ella

Mijn moeder, ze is 84 jaar. ze is mijn steun en toeverlaat en mijn beste vriendin, ik zou niet weten wat ik zonder haar zou moeten. Zij verzorgt de honden, geeft ze vaak eten en ze ging meestal met mij mee met de middagwandeling, zo rond 16.30 uur. Ook hielp ze mij vaak met trainen. Een tas met dummy's of wild meenemen is vaak zwaar, maar was voor mijn moeder geen probleem. Af en toe was ze mijn pakezel en dat bedoel ik heel lief. In de afgelopen jaren veranderde ook veel voor mijn moeder, al 2 1/2 jaar is haar man niet meer thuis en woonde in een verpleeghuis. Weg was haar partner, geestelijk en lichamelijk, want hij ging op beide vlakken rap achteruit. Ze heeft geen rijbewijs en ging vaak op de fiets mijn vader bezoeken, een zegen was het toen pa terecht kon in een verpleeghuis in het dorp, slechts 5 minuten fietsen. Ook jammer voor mij, want ze kon niet meer mee wandelen of helpen met trainen. We hadden toen net 3 honden en een jonge onstuimige Blaine. Het ergste moest nog komen, want eind april 2019 viel ze van/met de fiets tijdens het afstappen. Haar heup was gebroken en moest geopereerd worden. Na ziekenhuis opname volgde revalidatie. Ze ging goed vooruit, geen complicaties en deed goed haar best. Nu kan ze best weer goed lopen, niet zoals het was, maar zonder hulpmiddelen en ze kan zelfstandig boodschappen doen. Fietsen durft ze, nog, niet. Ze kan nu, eind 2019, ook weer af en toe mee met de hondenwandelingen. Het moet wel bij voorkeur vlak zijn, de duinen met de vele heuvels en dalen vallen haar nog zwaar. Gelukkig is het allemaal best goed afgelopen. Wel heeft ze 10 augustus haar man verloren, zwaar, maar ze heeft er vrede mee. Voor pa was het geen leven meer. Nu woont mijn moeder samen met mij en de honden. Zij is stapel op de honden en de honden zijn stapel op haar. Wanneer mijn moeder een makkelijker route kiest tijdens de wandeling, houden de honden haar goed in de gaten, vooral Blaine. Ma was een grote steun tijdens de geboorte en de eerste 8 weken van de pups van Darcy en Maddy. Nu wonen mijn moeder en ik samen met onze honden.