Jeska

fokken

Verhalen vertellen over Jeska, er zijn er zo velen. We hebben ook geprobeerd om een nestje te fokken met Jeska. Maar helaas is dat niet gelukt. Ze had 1 pupje en het moest met een keizersnee gehaald worden, kort na haar geboorte overleed het pupje. Dat is keihard en heel verdrietig, daarom besloten we niet meer te fokken met Jeska.  Ze was wel een loner, hield niet van al teveel hondendrukte. Ze moest ook heel erg wennen toen Darcy kwam, dat heeft best even geduurd, ook toen ze zag dat June bleef.                   

Ze had natuurlijk gehoopt dat na alle drukte van het nest, de rust zou wederkeren. Maar helaas Jeska moest weer wennen aan een pup en wel een hele brutale pup, n.l. June. Toen het nest er was gedroeg ze zich voorbeeldig, maar ze kwam niet in de buurt van de pups, dat vond ze niets. Tussen Jeska en Darcy kwam het goed en ook tussen Jeska en June. Toen Jeska wat ouder werd, werd ze een kalme, waardige dame. Ze ging nog steeds overal mee. Want toen Darcy er was begon het feest opnieuw en gingen we met Darcy jachtproeven doen en shows bezoeken. Alleen de proeven vond ze moeilijk omdat ze zelf niet meer mee mocht doen en dat werd ook niet makkelijker. We moesten haar echt in toom houden en dat was best zielig.

Deze pagina over Jeska schrijven is heel moeilijk. Ik heb ook weer menig traantjes moeten laten. Ik schrijf over Jeska in de verleden tijd. Want 31 mei 2007 is Jeska overleden, echt totaal onverwachts. 10 jaar en bijna 5 maanden hebben we van haar mogen genieten. Jeska had veel bulten. Een paar jaar geleden waren 2 bulten foute boel, dat waren mastocyten en die moeten echt weg. Jeska was toen 5 jaar. Daarna volgden meerdere bulten maar dat waren echt allemaal vetbulten, in het begin hebben we ze allemaal laten onderzoeken. Maar op een gegeven moment, toen Jeska ouder werd, zijn we er mee gestopt. Jeska heeft door de jaren heen best veel meegemaakt en kwam naar mijn smaak een beetje teveel op de operatie tafel terecht. Maar daarna ging het altijd weer goed.

De vetbulten werden steeds groter en er was er 1 op de zijkant van haar rug die echt gigantisch groot werd. Maar een operatie stelde we uit totdat ze er echt last van zou krijgen.

Ik schrijf dit stukje eind december 2007

Nu ongeveer een jaar geleden is er iets vreselijks gebeurd. Na de gebruikelijke wandeling in de duinen is Jeska vreselijk ziek geworden. Ik ging wandelen waar ik vaak wandel en zet dan mijn auto op het grote parkeerterrein en ga dan links af. In het middenstuk, halverwege de wandeling was Darcy weg. Ik was bang dat ze weer bij het ree was. De afgelopen week heb ik alle vier de poten van het ree voorbij zien komen. Ik ben wel gaan kijken waar dat ree lag, maar er lag niet veel meer. Alleen nog een stuk vel. Alle poten had ik dus gehad en dacht dat het nu klaar was, maar als klapstuk kwam Darcy ook nog het stuk vel brengen. Fijn. Alleen geeft Darcy het nooit zo makkelijk af aan mij. Ik was toen echt blij dat het winter was en vaak al aardig schemerig. Dan zijn er gelukkig nog maar weinig mensen in de duinen. Darcy was weg dus en ik ben maar weer bij dat ree gaan kijken en ja hoor daar zag ik haar. Ondertussen ging Jeska er vandoor. Darcy heb ik toen aangelijnd, want het was al vrijwel donker en ik vond het niet prettig als ze er weer vandoor zou gaan. Jeska dus weg, even later vond ik haar in een dal, heen en weer aan het rennen en later zag ik haar in de aarde wroeten. Ik riep haar, maar gewoon niet komen hè. Ik werd echt een beetje boos en dacht: "zoek het lekker uit" en ben verder gaan lopen. 

pikdonker

Inmiddels was het echt donker geworden. Ik besloot terug naar de auto te lopen, via het fietspad, zo sneed ik een stuk af. Even later kwam Jeska er ook aangerend, gelukkig. Ik deed wel zo stoer, maar dat was ik natuurlijk niet. Ik heb Jeska ook aangelijnd en zo zijn we naar de auto gelopen. Jeska liep wel wat achter, maar dat was niet zo gek, ze was aardig bezig geweest. In de auto kwam Jeska, zoals altijd lekker naast me zitten op de voorstoel. Eenmaal thuis aangekomen, haalde ik de honden uit de auto. 

Er is iets aan de hand!

Meteen zag ik dat Jeska raar deed, ze had een hele bolle rug en het leek net of ze moest poepen. Toch maar even naar de overkant, naar het grasveld gelopen. Daar had ze dunne ontlasting en ik dacht dat ze het nu wel kwijt was. Maar ze bleef met die bolle rug lopen en had steeds de neiging om  te moeten poepen. Weer over het veld lopen, maar het leek ook wel of ze wankelig liep. Na een tijdje toch maar naar huis gelopen en zag echt dat haar achterhand niet goed was. Ik kwam binnen en riep meteen naar mijn ouders, dat Jeska raar deed. Eenmaal binnen begon ze enorm te kwijlen en het leek of ze moest overgeven. Snel naar buiten en daar moest ze enorm overgeven en het stonk vreselijk. Ik werd er zelf helemaal onpasselijk van en ben toch echt wel wat gewend. De andere honden erbij vandaan gehouden, vooral ook June, nog maar een pupje van 4 maanden. Jeska heeft veel overgegeven en ik vertrouwde het niet en ging de dierenarts bellen. Ik kreeg de dierenarts zelf aan de lijn en zij zei dat het waarschijnlijk een virus was en dat ze daar best flink ziek van kunnen zijn. 

Een virus? dacht het niet

Ze moest ook zo kwijlen en het was van dat taaie slijm, wat ook wel in haar keel bleef steken. Binnen ging het steeds minder. Lopen deed ze steeds slechter en op een gegeven moment zakte ze zo door haar poten en ging/kon niet meer staan. Wat was dat nu, wat was er aan de hand. Dit was echt geen griep, ze kon niet meer staan. Ze was doodziek. Inmiddels was er wel weer wat tijd verstreken, ik denk dat het rond 18.30/19.00 uur was. Ik zei dat ik weer de dierenarts ging bellen en gelukkig nam ze weer zelf op. Ik legde de situatie uit, de dierenarts vroeg of ik aan het eind van het spreekuur langs kon komen. Normaal heb ik moeite om op mijn strepen te staan, maar nu zei ik, dat ik nu meteen wilde komen, Jeska kon echt niet langer wachten. 

Naar de dierenarts

Mijn vader heeft Jeska in de auto getild en is bij haar gaan zitten. Wij wonen in Noordwijkerhout en de dierenarts zit in Noordwijk, een kleine 15 minuten rijden. Maar wat duurt het dan lang in zo'n situatie. Mijn vader droeg haar ook de dierenartspraktijk in en we konden meteen naar de spreekkamer. De dierenarts zag meteen de ernst van de situatie in, staan ging niet meer, lopen dus ook niet. Maar wat was er aan de hand. Het leek wel op een vergiftiging? Ook vertelde ik van het ree, botulisme? de temperatuur was nog niet echt laag geweest. De dierenarts dacht aan slakkengif, maar waar? hoe? Een anti-gifmiddel was in dit geval moeilijk omdat je niet weet wat voor een gif het is en een braakmiddel heeft ook niet veel zin meer, omdat ze al veel gebraakt had. De dierenarts wilde haar houden, zodat ze haar goed in de gaten kon houden. Ze wonen er zelf boven. Dat vond ik niet prettig, maar wel een veilig idee. We gingen naar een ander behandelkamer. Jeska begon steeds meer te schudden met haar hoofd en dit betekende dat haar nekspieren ook al aangetast waren. Ze zou een infuus krijgen en ook zat ze een beetje vol van het taaie slijm en daar zou ze ook wat voor krijgen. Toen moesten we afscheid van Jeska nemen. Moeilijk. 

De volgende dag

Proberen te slapen en maar hopen dat de telefoon niet zal gaan. Gelukkig dat was niet gebeurd. De volgende morgen rond half 9 belde de dierenarts op om te vertellen dat het goed ging met Jeska. Wat een geluk! ze had het overleefd! We zouden meteen die richting op komen. Toen we binnenkwamen, kwam Jeska ons tegemoet lopen. Ze kon ook weer gewoon lopen. Ik heb haar meteen in mijn armen gesloten, wat een heerlijk gevoel en wat waren we blij. Mijn vader was ook weer meegekomen. De dierenarts vertelde dat het goed ging met haar, ze had nog wel wat overgegeven en daar zaten witte dingetjes in?

Gif?

 Ondertussen kwam de man van de dierenarts er ook bij en hij vertelde dat hij op NENS - een plaatselijke tv zender - had gelezen dat er 2 honden ziek waren geworden, nadat ze in de duinen waren geweest. En 1 hond was er zelfs overleden! Zij hadden gif gegeten. Dit verklaarde alles, Jeska had dit dus ook gegeten. Wat vreselijk was dit. Er zouden dus nog veel meer slachtoffers vallen onder de honden. Ik denk dat er zo'n 15 honden ziek zijn geworden en ongeveer 6 honden zijn overleden. Een hondeneigenaar had zijn hond van iets zien eten en dit bleek visafval te zijn. Dit was ten hoogte van de jeugdherberg. De hond is hierna ook vreselijk ziek geworden. Hier zat dus het gif in. Ook is er visafval gevonden in het bosgedeelte achter het grote parkeerterrein bij Duindamseslag. Later bedacht ik mij dat Jeska ook weggeweest is in het begin van de wandeling en dan kan ze makkelijk daar heen gegaan zijn. Maar ik weet niet meer of het ook echt diezelfde dag was. Ook kon het gif natuurlijk makkelijk verspreid worden door vossen, roofvogels en andere roofdiertjes. 

In ieder geval mocht Jeska lekker mee naar huis, wel kreeg ze nog een antibiotica kuur mee voor haar maag. Die had natuurlijk ook een behoorlijke klap gehad. Thuis knapte ze snel op, ze kreeg nog wel een paar dagen licht verteerbaar voer.

Staatbosbeheer waarschuwen

Ik heb diezelfde dag ook nog Staatsbosbeheer gebeld om te melden dat er gif in de duinen lag en dat er al een paar slachtoffers gevallen waren. Ik kreeg een boswachter aan de lijn, die niet echt geïnteresseerd was en hij vond dat het allemaal niet zo'n vaart liep. En volgens hem was het ook helemaal niet zeker dat het om gif ging en dat ze het in de duinen gegeten hadden......Vreselijk die laksheid. Ik vertelde nog dat hij toch op zijn minst waarschuwing pamfletten kon ophangen om hondeneigenaren te waarschuwen. Zodat er niet nog meer slachtoffers zouden vallen en kinderen kunnen er toch ook aan zitten. Maar hij wilde niet onnodig paniek zaaien en zei dat ik maar naar de politie moest gaan om aangifte te doen. Ik was hier zo boos over. Maar goed, ik heb daarna de politie gebeld. Ik moest mijn verhaal doen, maar de juiste persoon die zich met dit soort zaken bezig houdt, iemand van de hondenbrigade was er niet. Wel zou ik teruggebeld worden. Trouwens ze wisten nog van niets. Ik werd ook inderdaad keurig teruggebeld en ik en mijn aangifte werden heel wat beter behandeld dan bij Staatsbosbeheer. De kerstdagen kwamen eraan en dan is het altijd heel erg druk in de duinen. Ik ben een paar keer langsgereden, maar niets. Het duurde een week en toen hingen er ineens waarschuwing flyers bij de ingang. Maar er moesten wel eerst veel meer slachtoffers vallen EN het moest eerst op tv komen. RTL en Hart van Nederland hebben er een reportage over gemaakt, nadat een dierenarts uit Hillegom de publiciteit had opzocht. Toen pas dachten ze bij Staatsbosbeheer: oh, het is toch wel serieus. Een vrouwelijke boswachter nam het heft in handen en was zeer begaan met de zaak, maar wist er niets van. Helaas werkt ze er niet meer.

Honden- of vossenhater?

Of er was een hondenhater aan het werk of er werd gif neergelegd om vossen te doden. Er zijn gewoon heel veel vossen in de duinen, die veel schade aanbrengen. Ook zijn ze berucht bij de bollen boeren. Ze komen op het bollenland en verspreiden zo ziekten die niet goed zijn voor de bollen. Het is zelfs zo dat mijn vader 2 keer een vos op bollenvelden heeft zien sterven met vergiftigingsverschijnselen. Een afschuwelijk gezicht. Vossen zijn echte killers, maar ze zijn ook mooi en fascinerend en ze verdienen niet zo'n dood. Ik heb zelfs de politie nog gebeld om dit te melden, ik dacht misschien hebben ze hier iets aan i.v.m. het gifverhaal. Maar ik werd steeds maar doorverbonden en maar wachten. En mijn verhaal werd niet echt serieus genomen. Als ze nu meteen actie hadden ondernomen en ze hadden die vos opgehaald en onderzocht, had dat al veel verklaard. Maar dat is te simpel gedacht. Het moet allemaal over zoveel schijven gaan. Ik was er klaar mee. 

Vertrouwen weg                                        

 Wandelen durfde ik niet meer in de duinen. Ook op het strand kwam ik niet echt, want daar hoorde je in het begin ook rare verhalen over. Pas heel veel later, via via heb ik gehoord dat het om een zwaar landbouwgif ging. Ik heb ook nog contact gezocht met de politie. Om te horen om wat voor een gifsoort het ging. Maar het werd zo'n zoektocht om de juiste persoon aan de lijn te krijgen...... niet normaal toch en ik zou terug gebeld worden. Maar dat is nooit gebeurd en ik heb het toen opgegeven. Was er doodmoe van. Ook is onze jongste hond heel erg ziek geweest, ze was nog maar 5 maanden. Maar dat is een verhaal apart. 

        De duinen mijden

Wandelen deed ik in andere gebieden, maar het was lang zo leuk niet. Het pupje heeft daardoor zeker een stuk socialisatie gemist, omdat die andere gebieden gewoon een stuk eenzamer waren. s' Zomers durfde ik heel voorzichtig met June naar de trimbaan, ook omdat ze toch nog niet zo ver bij me wegging, ze had het ook nodig, ze moest meer mensen zien tijdens het wandelen. Maar Darcy nam ik dan niet mee, dat durfde ik niet. Ook ging ik naar de Katwijkse duinen, helemaal geweldig vonden ze dit. Darcy ook lekker mee. In mijn vakantie gingen we naar hele andere gebieden. In augustus durfde ik met June iets verder en pas in september durfde ik weer naar de duinen met Darcy en June samen. Maar echt het achterste gedeelte tegen Noordwijk aan. Ik durf het nu een beetje uit te breiden. Ik heb met June 1 of 2 keer geprobeerd om weer vanaf het grote parkeerterrein te wandelen. Maar ik loop niet lekker en krijg het Spaans benauwd. Ik doe het mezelf gewoon niet aan. Hopelijk komt het vertrouwen weer terug, er is in ieder geval niets meer gebeurd de laatste 11 maanden. 

De fatale operatie

Over de vetbulten heb ik al verteld. De grote vetbult op haar zij werd steeds groter. En het voelde ook zwaar aan. Ze had er echt last van met lopen. De gif ellende was nu een half jaar geleden en we vonden het nu tijd om de bult te laten weghalen. Als we nog langer zouden wachten, dan kon het niet meer qua leeftijd. De dierenarts checkte haar conditie en die was goed, haar hart was ook goed. Ook lieten we nog een bult op haar voorpoot weghalen. Die werd ook steeds groter, verder lieten we het zo, want dan kon de dierenarts wel aan het snijden blijven. 31 mei zou ze geopereerd worden. Wel was ik zenuwachtig, ze heeft toch veel meegemaakt en is al op leeftijd. Rond 12 uur belde ik en de operatie was goed gegaan en de dierenarts zou bellen als ze opgehaald kon worden. Rond 16.00 uur kregen we een telefoontje dat Jeska naar huis wilde. Mijn vader en ik gingen haar halen. Ik schrok van haar, ze had een wat opgezette buik. Ik weet dat ik nog dacht dat als er wat was, ze heus niet naar huis mocht. Dus het zal wel van het verband komen, dacht ik. Dat was royaal aangebracht om haar middel. Toch schoot het door mijn hoofd om het aan te kaarten, maar ik heb het niet gedaan. En dit vind ik achteraf zo erg van mezelf. Eenmaal thuis was ze wat onrustig, toen ze in haar mand lag, ben ik de andere honden uit gaan laten. Mijn vader bleef bij haar. 

Weer thuis

Eenmaal weer thuis vond ik dat ze zich wat anders gedroeg, onrustig weer, wat afwezig. Gewoon anders dan na vorige operaties. Haar buik was ook nog steeds opgezet. Het werd eigenlijk alleen maar erger, ook wilde ze naar buiten, ging daar ook liggen. Raar. Eindelijk ging ze in haar mand. En probeerde ze wat te slapen. Het gaf me allemaal een heel ongemakkelijk gevoel, had ik nu maar de dierenarts gebeld! maar ik dacht ook: ze heeft pijn, ze is toch geopereerd. Had ik maar...je hebt er niets meer aan achteraf en het is ook zo nutteloos om zo te denken. maar ik kan het niet helpen. Toen ze in haar mand lag belde een vriendin nog, om te vragen hoe het ging. En ze was opgelucht dat ze de operatie goed had doorstaan. Na even gelegen te hebben begon de onrust weer. Ze ging op de bank liggen. Ik begon steeds ongeruster te worden.                                                                 

Het ging niet goed

Haar buik werd dikker, de slijmvliezen in de mond waren bleek. En dat is niet goed. Ik kreeg het echt Spaans benauwd! Ze ging weer van de bank. Ik zei dat ik de dierenarts ging bellen, want het ging nu echt niet goed. En toen ineens ging het hel snel. Ze ging op het kussen liggen van June en ik zag dat ze naar adem ging happen. De dierenarts inmiddels aan de lijn. En zij zei dat we meteen moesten komen. Ik zei nog, "als we dat maar redden". Snel in de auto, mijn vader reed en ik zat bij Jeska achterin. En zag haar de laatste happen adem nemen en toen was het gebeurd. Ze stierf in mijn armen. Ik zei het tegen mijn vader en vol ongeloof kwamen we bij de dierenarts aan. 

Te laat

En zij stond ons al buiten op te wachten samen met haar man. Ze zag aan ons dat het helemaal mis was en bevestigde inderdaad dat Jeska overleden was. Hoe laat was het? ik weet het niet meer. Volgens mij 19.00 uur, maar het kan net zo goed 20.00 uur geweest zijn. De dierenarts snapte er helemaal niets van. De operatie was goed gegaan, het was een grote wond maar wel buiten het lichaam zeg maar. Met narcose had ze uiteraard rekening gehouden omdat Jeska een oude hond was. Het ging goed, anders had ze haar niet naar huis gestuurd. Wel hadden we het idee, achteraf, dat Jeska's conditie toch slechter geweest moest zijn als wij dachten. Ze was een taaie. Maar anders waren we er nooit aan begonnen. Die stomme, stomme bult. Ze had gewoon nog een jaar of 2 moeten leven zonder de hinder van die bult. 

Oorzaak 

De dierenarts denkt dat er vocht achter haar longen zat en dat ze daardoor decompenseerde. Ook denkt ze dat dit toch ook nog te maken heeft met het gif incident. Echt de enige troost die ik had was dat verdere leed haar bespaart is gebleven, want zoals het er nu uitzag was haar conditie toch behoorlijk aangetast en dat zou alleen maar erger worden. De dierenarts zei nog: "maar dit was niet de bedoeling". Dan naar huis met Jeska, mijn vader wilde haar graag begraven en mijn moeder en ik vonden dat goed. Mijn vader heeft een mooi plekje voor haar uitgezocht, waar hij vaak dicht bij haar kan zijn. 

Zo veel verdriet

Het verdriet, de intense verdriet, het doet zo'n zeer. Mijn meisje, mijn mooie, lieve meisje. Nooit meer.....mee wandelen, naast mij zitten op de voorstoel in de auto, knuffelen. Persoonlijk had ik heel veel moeite om er over te praten en om het aan anderen te vertellen. Ik kon het niet. In het weekeinde heb ik een mooie kaart gemaakt om het aan vrienden en goede bekenden kenbaar te maken. En dan weet je ook dat de telefoontjes komen, veel lieve woorden van troost. Het is heel moeilijk, want er vloeien dan vele tranen. Maar het doet toch ook goed dat iedereen zo mee leeft. 

Hoe kan ik dit accepteren?

Maar ik had een enorm schuldgevoel naar Jeska toe. Ik vind vaak van mijzelf dat ik het snel door heb als er iets is met de honden. Ik heb zelf veel meegemaakt en ben ziekenverzorgster geweest. Heb dus best het nodige meegemaakt en gezien. Ook het overlijden van Dayan, dat was ook vreselijk. Maar hij was ziek en wij hebben toen de beslissing gemaakt om hem uit zijn lijden te verlossen. Dat was ook heel moeilijk, maar daar had ik toen vrede mee. 

Jeska had het achteraf (wat haat ik dat woord) zo benauwd, daarom was ze zo onrustig en die dikke buik/middel was vochtophoping. Ze had het benauwd en dat werd alleen maar erger. Wat heeft ze het moeilijk gehad! Ik vind het heel erg dat ik dat niet door had, of in ieder geval veel te laat en toen was het ook te laat. En dat ik niet eerder de dierenarts heb gebeld. Wel vertelde de dierenarts dat ze dan waarschijnlijk niet veel meer had kunnen doen. Vochtafdrijvende middelen, maar dan? Dat is dan wel een troost. En als de dierenarts had besloten dat ze moest blijven, dan zou ze daar overlijden, zonder ons. Dat is ook ondenkbaar en vreselijk. De dierenarts was heel meelevend en vond het ook onbegrijpelijk, ook belde ze nog de volgende dag. Maar ik heb niet met haar gesproken, ik kon het niet. Wanneer ze een oude hond moet opereren dan twijfelt ze wel eens over een goede afloop, maar niet bij Jeska. Wat wel heel opvallend was, is dat ze haar eigen hond ook zou opereren om een bult weg te halen. Maar door Jeska heeft ze het tot nu toe niet gedaan, ze mocht het ook niet van haar kinderen. Haar Labrador is ook ongeveer 10 jaar oud. Ook bij kennissen hoor ik hetzelfde geluid bij hun oude(re) hond. Zo van laat die bult maar lekker zitten. Moet ik er wel bij vertellen, dat die lang niet zo groot zijn als die van Jeska was. Nu is het 3 januari en Jeska had vandaag 11 jaar geworden. Ook is vandaag dit verhaal af. En het viel niet mee. Ik heb nog wel een kaart naar Jeska's zus Cheyenn gestuurd. Haar baasje en ook de fokster is Monique Jongenelen en haar belevenissen zijn elk kwartaal te lezen in het Weimaranerblad van de Weimaraner Vereniging. Monique schrijft hier al heel lang over. Eerst over Nadia, Jeska's en Cheyenn's moeder en toen over Cheyenn en later ook over Sioux. In ieder geval laat ik me niet meer tegenhouden als ik de dierenarts wil bellen en ik luister voortaan altijd naar mijn gevoel!

 

3 januari 2008 en het verhaal is klaar! Rust zacht lieve Jes.