Ada had bepaalde trainings-momenten  niet goed aangepakt. June kan een harde kop hebben, maar zoals veel Weimaraners heeft ze ook een gevoelige kant. Dat kan niet met harde hand  aangepakt worden, zo kun je ze aardig verpesten. Ze wilde echt het water niet meer in na het waterlelie incident en als ze een figuur in het groen aan de overkant zag staan, ging ze er gewoon vandoor. Ik had haar destijds gewoon niet dat water in moeten sturen, wist ik veel. Een hele dure les. Vaak 'over water' gestuurd om een dummy te apporteren. Alleen ging ze er dan vaak vandoor, de vogels en ander wild vond ze interessanter dan een dummy halen. Logisch, alleen niet de bedoeling.Ik besloot dat ik wat anders wilde. Er zijn in augustus toch een aantal dingen niet goed gegaan en dit wraakte zich. Een waterrat is June niet, maar in de zomer van dat jaar ging het goed, zwemmen vond ze prima. 

June had haar buien, eigengereid als ze is. Soms vond ze het saai, vooral met dummy's. Na 2x een dummy apporteren wist ze het wel en ging ze dwars doen. Hoort niet, maar ja! Lijnen lopen ging steeds beter, het kan nog niet te ver. Markeren ging ook steeds beter.
Met twee markeer apporten ging de eerste goed, maar de tweede onthoudde ze niet. Brandnetels was ook zo'n dingetje. Een dummy uit de brandnetels pakte ze echt niet. Met wild was ze echt bloedje fanatiek, een beetje te. Ze was ook wat hard in de bek.  Ik oefende wel, maar niet te veel, veldwerk hè. 

Na de DAP hebben we gewoon verder getraind bij Hubertus, we waren er altijd, tenzij er een show was. We hebben regelmatig "buiten" getraind. Dit hield in dat we trainden buiten het terrein van Hubertus. De buiten trainingen waren leuk, afwisseld en er was waterwerk. Dat laatste ging steeds beter. De trainingen wierpen zijn vruchten af, eindelijk. Ook kwam een trainer er achter dat June de trainer WEL moet vertrouwen, bij het waterwerk zo belangrijk. Van de grootte van de groep was niet veel  overgebleven. Een clubje vaste mensen was er steeds, er waren er dus veel afgevallen.    

Dat betekende veel veldjes opzoeken en kilometers maken. Na het veldwerk seizoen had ik meer tijd en kon ik veel meer aandacht besteden aan het werk na het schot.  Het waterwerk werd ook aangepakt. Met heel veel geduld, vooral niet boos worden, vrolijkheid en vooral vrolijk zijn. En langzaamaan ging het beter. Als ze naast me moest zitten om het water in te gaan, ging ze er vandoor zodra ik haar het water in stuurde. Daarom veel met de riem getraind, zodat ze er niet vandoor kon gaan. Ook met de riem het water in laten gaan, dit hielp. Oh wat heeft het een tijd gekost, maar het werkte. 

Ik vind het een nadeel dat de trainingen al half september beginnen. Dan beginnen ook de veldwedstrijden.
Het is weer zoveel ineens. De eerste training bij Hubertus, kleine leuke groep, bijna allemaal Staande Honden. Op één na, een zwarte Labrador. Nieuwe trainer: Ruud Onderwater, leuk. Hele andere aanpak van trainingen, heel afwisselend, constant bezig en weinig wachten. Dit beloofde veel goeds. Ik merkte aan June dat ze volwassener was geworden, stabieler ook. Nog wel ondeugend en een tikje eigengereid. Een voorbeeld: bij een oefening werd er een jacht op de duif nagebootst. June moest goed opletten waar de dummy viel en dit dan apporteren, in het bos. June stoof vooruit, de dummy voorbij. Wat is dit nu? Ze rende het bos uit, potver...dit begon weer goed. Wat is ze nu aan het doen? Hoorde ik iemand van een andere groep roepen dat er een hond bij hen was. Ik heb June geroepen en probeerde haar terug te krijgen. Komt ze daar toch aan met een eend in haar bek!? Nou zegt Ruud, ze moest het wild apporteren en dat heeft ze gedaan. Heeft ze bij een andere groep een eend gepikt. Ze gaf het wel keurig af. 

De eerste paar lessen had June elke keer zelf wild gevonden. Ze dacht vast als jullie niet met wild trainen, zorg ik er zelf wel voor. Met een ver vooruitsturen, kwam ze met een konijn terug. Een andere keer met een half konijn, wat er al een tijdje lag, gatver. Mauro, een Bracco, had er ook een handje van om een, al in een ver gevorderd stadium van ontbinding konijn, te vinden. En dan aanpakken. bah. Jammer was dat Ruud veel bij wedstrijden moest keuren, dan kregen we een andere keurmeester. De groep was leuk, we hadden ook veel lol samen. Helaas nog niet buiten getraind, dus nog geen waterwerk gedaan of met wild getraind. De tijd ging snel. We hebben twee lessen gemist door onze reis naar Engeland. Door de Winner kon ik niet mee doen met de Workingtest, dat was wel jammer. De organisatie heeft hier geen rekening mee gehouden. Na Engeland nog 2 keer getraind. Dit ging goed, kan niet anders zeggen. Markeren, zoeken, alles. Leuk is dat.