Voorjaarsjeugdveldwedstrijden 2008
Hoofdplaat 12 april 2008
Soms kan je hulp van anderen goed gebruiken!
Eén of twee weken na de aanlegproef kreeg ik dus dat mailtje van Marjolein. Zij had via via gehoord dat er nog genoeg plek was bij de jeugd voorjaarswedstrijd in Hoofdplaat (Zeeuws Vlaanderen), 12 april 2008. Normaal moet ik hier over nadenken en twijfelen, etc. Maar nu had ik zoiets van: ik moet deze kans grijpen. De wedstrijd werd georganiseerd door de Grote Münsterlander Vereniging. Dus ik heb meteen gemaild of er nog plek was en heb me daarna ingeschreven, stoer hè. Een leuk detail is dat de wedstrijden van de Münsterlander Vereniging georganiseerd worden door Wilma Roodenburg. En zij en mijn vader begonnen helemaal blanco met een veldwerktraining georganiseerd door de Weimaraner Vereniging. Wilma met haar eerste Münsterlander Aniek en Wil met Jeska. 12 april, voor je het weet is het zover. Dus weer regelmatig trainen, velden in, op zoek naar fazanten en patrijzen.
Even met Waterlandkerkje bellen
11 april heb ik een vriendin gebeld en haar verteld dat ik haar kant opkwam en de reden uitgelegd. Ze vond het heel leuk, maar ik had het wel even eerder kunnen vertellen! Want ik had ook bij haar kunnen slapen. Hoofdplaat ligt vlakbij haar woonplaats(je). Ik heb daar wel aangedacht, maar had toch besloten om ’s morgens te gaan rijden, het is 2.30 uur rijden. Wel zei ze dat ze zeker zou komen kijken en dat deed ze. Ze gaf me tips, aanwijzingen, dat was echt geweldig. Het was heel gezellig en ze nam ook een beetje de druk van de ketel, want ik was best zenuwachtig. Ik was zaterdag 12 april keurig op tijd, de TomTom had weer zijn best gedaan.
Ontvangst in Hoofdplaat
Ik zag veel nieuwe gezichten en ook bekende gezichten. Ook was Wim Tap er met zijn Weimaraner reu, Castor. Hij was bij de aanlegproef en de keurmeesters waren vol lof over Castor. Later zag ik dat het gebruikelijk was om iedereen een hand te geven, ik heb dit verzuimd, moet ik bekennen. Maar ik heb dit helemaal goed gemaakt bij de daaropvolgende wedstrijden. Ik ging bij Wim zitten en even later kwam ook Nicole. Het was heel leuk om haar weer te zien. De wedstrijdleiding was in handen van Wilma Roodenburg van de Grote Münsterlander Vereniging. Zij hield een introductie praatje en vertelde de do's en dont's.
Een beetje historie
Vertrek naar de velden, rond 09.30 uur. Het is altijd zaak om de auto van de veldbegeleiders goed in de gaten te houden. Daar moet men achteraan rijden naar de velden. Het is altijd hectisch. Al heeft het lang niet de hectiek van Oostenrijk. Wij zijn daar veel geweest om mee te doen met de proeven. Daar is het echt een toestand om bij elkaar te blijven.
Rots in de branding
Volgens mij was ik als 6e aan de beurt, veel aan Nicole gevraagd: "moet ik June al uit de auto halen?" "moet ik er al heen?" enz. Ja, het was tijd om June uit de auto te halen en richting het veld te lopen daar waar de keurmeester liep. Het is altijd zaak om een beetje in de buurt van hem te zijn bij de loop die op dat moment aan de gang is, zodat de keurmeester niet zo lang hoeft te wachten als je zelf aan de beurt bent. Het hangt natuurlijk ook af van het veld dat je moet lopen, of in ieder geval wat in de planning ligt voor jou. Ook is de windrichting uiteraard van belang. Het is ook altijd heel belangrijk om even aan de organisatie te vragen, wat te doen, zij staan in verbinding met de veldbegeleiding en keurmeester. Als zij vinden dat er een ander stuk veld afgelopen moet worden, geven ze dat door aan de organisatie.
Onze loop
Ik stelde mij voor aan de keurmeester en zei dat het mijn eerste veldwedstrijd was. Hij dacht echt dat ik een heel groentje was en twijfelde er zelfs aan of ik überhaupt iets wist. Dat is natuurlijk niet zo, ik ben veel mee geweest met onze andere honden, alleen zelf in het veld staan is toch wel wat anders. Hij zei dat hij mij zou bijstaan en dat was een prettige gedachte. Ik heb al eens verteld, dat June in het veld een vrij eigengereid hondje is en haar eigen gang gaat. Een echt patroon lopen doet ze nog niet zo. Ik slipte haar en ze rende meteen vooruit tegen de wind in, dit doet ze elke keer, dit is natuurlijk heel verleidelijk, maar zo slaat ze wel een heel stuk van het veld over. Ik wilde haar terug fluiten om haar weer enigszins haar patroon te laten lopen, maar ik werd tegengehouden door Eering. "Kijk", zei hij: "ze hersteld zichzelf en gaat zelf al mooi op de wind lopen" en dat was ook zo. Het was een laag begroeide tarweveld en ze liep snel, met een mooie kophouding. Toen ging ze weer best ver naar links. En ik werd weer een beetje zenuwachtig en was bang dat ze weer uit de hand zou raken.
June deed dit niet zonder reden
Ze maakte een paar mooie slagen, mooie hoge kophouding, ze rende (steken) naar voren, naar de rand van een overgang naar een ander veld. En boem daar stond ze. "Lopen", zei Eering, "er naar toe". Ik lopen, rennen, ook behoedzaam toen ik dichter bij kwam. Bang dat ik was om het tafereeltje te verstoren. Ze stond prachtig, mooie hoge kophouding, als een blok. Het ging ook allemaal weer zo snel. Helaas kon ik er niet helemaal bijkomen, de vogel vloog weg.
Een Patrijs, geweldig. Helemaal goed in het voorjaar. Al maakt het in de jeugdklas niet uit waarop ze voorstaat, het mag een Fazant en Patrijs zijn. Eering zei: "lijn haar maar aan", dat was makkelijker gezegd dan gedaan. In Rhoon, kwam ze meteen, maar daar dacht ze nu toch anders over. June kwam net lekker op gang en dit alles smaakte naar meer. Dus ze ging nog even door.
Ik fluiten en roepen, nee hoor. Stukje weglopen en eindelijk na een tijdje kwam ze. Eering liet niet zoveel los, wel zei hij nog dat er ook een haas opging. Maar omdat haar kophouding zo hoog was, heeft ze die waarschijnlijk niet geroken. Dat was mooi, want ik heb de haas niet gezien. Mijn ogen laten me nog wel eens in de steek en dan mis ik soms wat. Inmiddels heb ik een bril, dus het gaat ietsje beter.
Na de loop
Ik liep met June terug naar de kant van het veld, dat uitkwam bij een boomgaard. Daar stond een mevrouw, zij had staan kijken en ze zei tegen mij, dat het jammer was dat er geen vogel was toen ze voorstond. Ik begreep haar niet helemaal. En dacht: zelfs ik kon zien dat het een patrijs was. Dus ik zei dat ze op een Patrijs had voorgestaan. "Oh, wat goed", zei ze. Zij zelf heeft een Bracco Italiano en fokt ze ook. Deze mevrouw zou ik nog regelmatig tegenkomen op de veldwedstrijden en is inmiddels een veldwerkbekende geworden, Zij heeft een geweldig gevoel voor humor. Een saillant detail is dat Nicole ineens helemaal weg is van de Bracco en van Marieke's Bracco's. Dat kan toch niet, zij is een Weimaraner vrouw al zo vele jaren.
De loop van de overige honden
Daarna uiteraard de andere honden voor hun loop, veel rijden, kijken, leren en observeren. Voor mij was de kop eraf, dus iets relaxter. Maar heb bleef toch spannend hoe het beoordeeld zou worden. De honden kwamen ruim aan bod. 2 Grote Münsterlanders, 2 Bracco's, nog een Weimaraner. Maar geen van de honden kwam tot voorstaan. Een paar honden wilden de bosjes in, maar dat mocht niet, ze moesten de velden en de ruigte afzoeken. Er was een hond bij die toch echt patrijzen gemist had.
Tweede loop
's Middags moest June nog een keer lopen, om te laten zien hoe ze loopt. Ze moest een stoppelveld op, daar was ze toen al geen fan van en nu nog niet. Bovendien had ze denk ik al geroken dat er niets te beleven viel, maar wat erger was, ze wilde niet goed lopen. Het bleek dat ze zich geblesseerd had aan haar achterbeen. Ze liep wat kreupel. Ze kon zich natuurlijk makkelijk verstapt hebben. Als er iets van wild is in het veld, dan wil ze er nog wel door heel lopen, maar nu niet. Eering zei tegen mij, dat ik haar aan moest lijnen, want dit had geen zin. Later op de middag toen ik haar uitliet aan de Schelde zag ik weer dat ze kreupel liep, maar een paar dagen daarna was het over, dus het viel allemaal wel mee.
Nabespreking en uitslagen
Toen iedereen ruimschoots aan beurt geweest was, kwam er toch een einde aan de wedstrijd. En tot nu toe was June de enige (volgens mij) die voorgestaan had op patrijs. De keurmeester en de deelnemers reden terug naar het café/restaurant. Overleg uiteraard met de keurmeesters en wij moesten wachten. Aan een lange tafel gingen we zitten, heel leuk dat Nicole er ook nog steeds was en we hebben wat gedronken. De deelnemers van de open wedstrijd druppelden ook binnen. En daar was het hoor, de uitslagen werden bekend gemaakt. Wat altijd leuk is in de jeugd, er wordt vrijwel altijd wel wat over de deel-nemende honden gezegd, die een kwalificatie gehaald hebben.
Ook nu. Eering begon met de Eervolle Vermeldingen, Toen met de kwalificaties Goed. Heel leuk Wim met zijn Weimaraner Castor werd 2e met een Goed. June werd nog steeds niet genoemd. En toen kwam het. June werd 1e met een Zeer Goed. Geweldig. Nooit gedacht, 1e prijs! Eering was vol lof. Ze liep mooi, met een hoge kophouding, en ze stond prachtig voor op Patrijs, bijna Pointer-achtig. Mooi compliment. Na afloop moesten we met de prijswinnaars en diegene die een kwalificatie hadden gehaald op de foto. Samen met de keurmeesters en veldbegeleiders en jachthouders. Een mooie afsluiting van een hele mooie dag.
Fotoshoot
Na afloop was er een fotoshoot met alle gekwalificeerde honden, uiteraard de keurmeesters en de veldbegeleiders. Erg leuk dat dit vastgelegd werd. Ik merkte wel aan June dat ze een beetje uit haar doen was, ze had ook weer veel meegemaakt. Na de fotoshoot, hebben we (June en ik) nog even over het strandje langs de Schelde gelopen, heel mooi daar, prachtig blauw water en ik heb nog wat foto's genomen. Toen de lange terugreis naar huis, zo'n 2.30 uur rijden. Onderweg hebben June en ik nog heerlijk gegeten om het te vieren. Eenvoudig hoor, ik heb sandwiches, een slaatje en een zakje chips gehaald bij de benzinestation. Was toch even gezellig. June heeft er ook lekker van gegeten, dat verdiende ze wel. Veel teveel gegeten natuurlijk, slaatje had ik niet moeten doen. Maar het was toch leuk, zo met z'n tweetjes. Thuis aangekomen hing de vlag uit, dat was wel lief.
Steenbergen 30 april 2008
Ik slipte June en daar ging ze. Zoals gewoonlijk ging ze weer recht vooruit. Terwijl ze toch echt de aanwijzingen van mij moet opvolgen en ik wees naar links. Ze steekt elke keer rechtdoor tegen de wind in. Ik probeer haar dan terug te krijgen, maar dat valt niet mee. Ik kreeg ook commentaar van de keurmeester dat ze veel te veel veld overslaat en dat ze toch wel naar mij moet kijken, tsja.....June stootte op hazen en weg was ze. Achter de hazen aan, gelukkig mag dit nog in de jeugd. Deze beurt geen fazanten of patrijzen helaas. De 2e beurt ging een beetje hetzelfde. Ze trok nog aan op een koppeltje eenden, ook dat is niet de bedoeling, maar ik kreeg haar daar snel vanaf. Ze sloeg weer stukken veld over, voor mijn gevoel ging het toch iets beter. Er was wind genoeg, daar lag het niet aan, ook niet aan de passie van June. Ik moest haar nog een dijk opsturen, dit lukte aardig.
Ze kwam voor mijn gevoel een beetje te dicht bij de weg. En vond dit eng, zeker met het oog op de vele hazen. En ik had al gemerkt dat het verkeer op die weg nu niet echt zacht reed. Normaal moet je echt de kantjes en de randen van het veld laten afzoeken, maar ik durfde dit echt niet. Ook kreeg ik te horen, later, dat June een koppel patrijzen had gemist. Ik kan dit dan zo moeilijk geloven en kan het niet uitstaan dat ze die gemist heeft. Maar ik denk echt dat het komt omdat ze haar slagen veel te diep maakt, waardoor ze die patrijzen nooit had kunnen ruiken. En hoorde ik ook, dat wanneer de patrijzen gaan broeden, ze weinig lucht achter laten en het wordt dan heel moeilijk voor de honden om ze te ruiken!In ieder geval geen wild en het was einde wedstrijd en helaas geen kwalificatie. Het zit niet altijd mee. Een schrale troost er waren geen kwalificaties gevallen in de jeugdklas die dag.
